 |
| Τάσσος Δίκας, ξηρό παστέλ, 1995 |
του Δημήτρη Σεβαστάκη
Δίνουμε μεγάλη σημασία στην Ακροδεξιά που στεγάζεται σε κόμματα και όχι στην ακροδεξιά κουλτούρα που διαχέεται έξω από αυτά.
Ησυχάζουμε αν «χάσει» η Λεπέν και δεν μας ανησυχεί ότι απλώς δίνει σχήμα και πρόσωπο στον υπόσκαφο φασισμό που επεκτείνεται στην κοινωνία. Η βία δεν είναι μόνο αυτό που εκφωνείται ή τελείται, αλλά κυρίως αυτό που οργανώνει τις έννοιες, τις εξηγήσεις, τις ερμηνείες, τις ισορροπίες. Αυτό που καθορίζει τις καθημερινές συμπεριφορές, τις μικρές πράξεις στον κόσμο της μικροπραγματικότητας.
Μια ανεξήγητα βίαιη συμπλοκή στα φανάρια, ένα εγκληματικό σχόλιο στο FB. Έτσι, οι αναλύσεις ποσοστών Μακρόν - Λεπέν, οι πιθανολογήσεις, οι αναλύσεις στις θέσεις και τις πριμοδοτήσεις των υπολοίπων που μειοψήφησαν διαχειρίζονται μια ύλη έξω από την πραγματικότητα. Μια πολιτική ύλη που μετριάζεται από φίλτρα μιας θολής παρατηρητικότητας. Τα αξιακά υπολείμματα που διαμεσολαβούν δεν είναι ενεργά, δεν δομούν, απλώς κοσμούν.
Η Γαλλία είναι χώρα με μεγάλη αίγλη στην Ελλάδα. Πέρα από τη μεγάλη εμιγκρέδικη, αριστερή ως επί το πλείστον, διανόηση του μετεμφυλίου, πέρα από τον ρόλο καταφυγίου κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, η Γαλλία αποτέλεσε τον κεντρικό μηχανισμό επανασυμφιλίωσης ενός μεγάλου τμήματος του λαού μας με το δυτικό δημοκρατικό υπόδειγμα. Σπουδές, σινεμά, σκέψη, πολιτική. Σε όλα τα πεδία η Γαλλία συμμετείχε στο πνευματικό χτίσιμο της Ελλάδας. Μεγάλη η παράδοση στους γαλλοτραφείς πανεπιστημιακούς και καλλιτέχνες.
Η Γαλλία ήταν ο τόπος μια ανεκτικής και ανοιχτής σε ρεύματα σκέψης επικράτειας. Ειδικά μεταδικτατορικά. Την τελευταία χρονιά έχουν προβληθεί στον τόπο μας πάρα πολλές γαλλικές ταινίες. Σφιχτοί αφηγηματικοί κώδικες που αναπτύσσουν την παράδοση του γαλλικού νουάρ, αλλά και μια διαυγής παρατηρητικότητα του κλίματος Ρομέρ. Τυλίγει όμως τη φιλμογραφία τους μια μεγάλη μελαγχολία. Παλιότερα την έβλεπα και στον Βέντερς και σε κάποιον βαθμό στον Φασμπίντερ, πριν από την ένωση των «δύο Γερμανιών».
Σήμερα τη βλέπει κανείς στους Γάλλους. Η πολιτιστική περίσφιξη, η γλώσσα που συμπιέζεται, η οικονομική υποχώρηση, η εξάχνωση του γαλλικού «αυτοκρατορισμού», οι «ξένοι», η ταυτοτική αγωνία για τον επίμεικτο χαρακτήρα της μεταποικιακής γαλλικής κοινωνίας. Όλα συγκροτούν ένα σώμα αβεβαιότητας, αναποφασιστικότητας.
Το σινεμά είναι η σημαντικότερη μαρτυρία αυτού που συμβαίνει. Πιθανώς η μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη να στερείται οραματικών και ισχυρών ηγετών. Αλλά αρκεί το χαμηλό ηγετικό προφίλ για να εξηγηθεί η υποστολή; Και γιατί επενδύει η χώρα μας και ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης στη Γαλλία; Ενδεχομένως την αισθανόμαστε, σε μια κατασκευασμένη αναλογία, ως μια μορφή πλούσιου αντιτύπου της χώρας μας. Καμία σχέση, βέβαια, αφού στον γαλλικό καπιταλισμό βλέπεις όλα τα συστημικά ολοκληρώματα: Πολυεθνικές, μεγάλη βιομηχανική κουλτούρα, κολοσσιαίες τράπεζες, ισχυρό κράτος, μιλιταρισμό.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει στη γαλλική σκηνή μια ευθραυστότητα που αντανακλά, βεβαίως, και στις εκλογές τους. Όλη όμως η αντιπαραθετική τεχνική είναι σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο από τα θεμελιώδη ευρωπαϊκά ερωτήματα.
Στις γαλλικές εκλογές όλοι μεταμφιέζουν σε ευρωπαϊκό ένα αμιγώς εθνικό ερώτημα. Γιατί η Ευρώπη, εκτός των άλλων, είναι και το φαντασιακό ισοδύναμο όλων των εθνικών ματαιώσεων. Αυτό βέβαια δεν της εξασφαλίζει (της Ευρώπης ως ενοποιητικού εγχειρήματος) λόγο ύπαρξης, αλλά δίνει το άλλοθι στις κομματικές παρατάξεις, στους πολίτες και στα πρόσωπα της επαγγελματικής πολιτικής.
Ναι, οι γαλλικές εκλογές είναι όλα αυτά μαζί. Η σκηνή μιας κρίσιμης υπαρξιακής αναμέτρησης, που δεν είναι ανάμεσα στον Μακρόν και στη Λεπέν, ανάμεσα σε μια μορφή φιλελεύθερης δημοκρατίας και σε μια εκδοχή ολοκληρωτισμού. Η αναμέτρηση είναι ανάμεσα στην ευρωπαϊκή Ιστορία και τη σύγχρονη Προϊστορία.
πηγή: avgi.gr άρθρο του Δημήτρη Σεβαστάκη > H σύγχρονη προϊστορία στη γαλλία
..."η σύγχρονη προϊστορία στη γαλλία"...(>άρθρο<)
................................................................................
Συνδεθείτε:
................................................................................
..."ιστογραμμή"...